Vensters is een autobiografisch boek door Leen van Duivendijk (1954, IJzendijke). Een ode aan Zeeland en aan de kunst. Beeldend geschreven door een schilderende verteller. Hij beschrijft poëtisch en vaak hilarisch zijn Zeeuws-Vlaamse jeugd. Zijn katholieke moeder, dochter van een keuterboertje en zijn protestante vader die na de Tweede Wereldoorlog van Utrecht naar IJzendijke trok als douanier waren beiden niet erg kansrijk door gebrek aan scholing. Wel zorgen zij voor een warm gezinsleven. Vader Van Duivendijk sleept vanwege zijn loopbaan zijn gezin door Zeeland. IJzendijke, Oostburg, Terneuzen, Middelburg, Koudekerke. Smokkelverhalen en boerenverhalen. Ontroerende verhalen over Stant, de oude boerenknecht die bij hen inwoont. Een verre echo uit de late negentiende eeuw. Hilarische verhalen over de familie in België en altijd al aan het schilderen. Anekdotische verhalen over de trips met ouders en zus Emmy op de brommer vanuit Zeeuws- Vlaanderen naar oma in Utrecht. Vader wordt douanier in Vlissingen en Leen komt als student op Walcheren terecht. Daar laat hij het geloof varen, wat hem onbegrip oplevert, zeker van zijn vader. Hij werkt op scholen van diverse typen onderwijs in Vlissingen en Middelburg. In 2017 krijgt hij een acute hartstilstand en behoort tot de paar procent overlevenden zonder ernstige bijwerkingen. Leen van Duivendijk gaat studeren aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Na studie ziet hij Cézanne als zijn spiegelfiguur. Diens fascinatie voor een berg, spiegelt zich in Leens fascinatie voor water. Hij schildert en hij roeit. Altijd achteruit kijkend, door het Kanaal door Walcheren en ziet de geschiedenis van zijn woonplaats Middelburg. Van Duivendijk schrijft realistisch, maar ook poëtisch en filosofisch. Vooral liefdevol over zijn omgeving en de mensen om hem heen.

Ik voelde mij Job op de mestvaalt. De zusters kwamen daarna weer kijken hoever ik was. Nou nog nergens dus! Dan hielpen ze gelukkig weer even. Daarna moest ik in de rolstoel naar de eetzaal voor het ontbijt. Daar was Paul. Die man wist van iedereen en ook al van mij wat we bestelden. Ik boterhammen, wit met kaas en vleeswaren met daarbij koffie en een glas sinaasappelsap plus een kuipje appelmoes waar ik m’n medicijnen mee weg kreeg. Dat smaakte. Dan naar therapie. Daar moest ik tussen de leggers van de brug leren lopen. Mijn dochter Laura kwam dat filmen met de iPad. We noemden deze oefenzaal ‘De Zaal der Zuchten’. Als er iemand viel, zei ik altijd: ‘no progress without struggle’. Laura filmde hoe ik kwam aanlopen bij De Zaal der Zuchten, met m’n arm in een grote witte spalk en steunend op m’n vijfpoots kruk, voorovergebogen, nog wat slordig aangekleed. Toen ik dat filmpje zag, dacht ik: het lijkt net of ik een soldaat van Napoleon ben die terugkomt uit Moskou. Ik vond het zo erg dat ik me weer niet goed kon houden, maar letterlijk maakte ik al weer enkele stappen. Het was het begin van het opnieuw leren lopen. Het kan gebeuren dat je leven in twee stukken breekt. Mij overkwam dat op zaterdag 10 november 2012. Een zwaar herseninfarct veroorzaakte een brute breuk in mijn leven. Op die zaterdagavond werd ik per ambulance naar het ADRZ gebracht; het begin van mijn ‘Goese periode’. Pas in maart 2013 kwam ik weer thuis. In de periode dat ik in het ziekenhuis en het revalidatiecentrum doorbracht, leerde ik een mij tot dan toe volstrekt onbekende wereld kennen: die van de klinische en poliklinische revalidatie. Het betekende opgenomen worden in een wereld met lotgenoten, mensen die net als ik probeerden weer overeind te komen. Ik maakte kennis met zeer verschillende mensen, elk met hun eigen levensverhaal. Ik wou daar graag over vertellen, vooral over de gang van zaken en het leven in het revalidatiecentrum, zodat meer mensen daar dan ook iets van af zouden weten.

Wat gebeurt er als een kalme plattelandssamenlevingonverwachts geconfronteerd wordt met mobilisatie van een deel van de twintig- tot veertig-jarigen, met oorlog op gehoorsafstand en met een door de regering opgelegdgeheel van regels ten aanzien van consumptie en productie? Dat was wat de bewoners van Schouwen-Duiveland, de Bevelanden en Walcheren meemaakten vanaf 31juli 1914 toen de Nederlandse regering de mobilisatie afkondigde. Over hen gaat Onrust en Welvaart, over gewone mensen in een ongewone tijd. In hoeverre verstoorde de vier jaar durende Eerste Wereldoorlog de verhoudingen in de dorpen waarin zij woonden? Hoe reageerden de arbeiders erop dat de landbouwers tijdens de oorlog zo goed boerden en hoereageerden die landbouwers op de regelgeving? We volgen het van stap tot stap en zien onderhuidse spanningen tot uitbarsting komen: verzoekschriften,ongezouten kritiek op gemeentebesturen, brandstichting. Al deze omstandigheden beïnvloeden vervolgens de uitslag van de raadsverkiezingen van 1919, de eerste nade invoering van het algemeen kiesrecht.Onrust en Welvaart is een standaardwerk over de geschiedenis van de sociale verhoudingen op het Zeeuwse platteland benoorden de Westerschelde – met uitzondering van de regio Tholen – tussen de eeuwwisseling en de jaren twintig van de vorige eeuw.

Dit fotoboek geeft een zeldzame kijk op vierhonderd jaar Zeeuwse maritieme geschiedenis. Vijftig zorgvuldig geselecteerde collectiestukken uit het Maritiem Muzeeum Zeeland, haarscherp gefotografeerd door Pim Top. De foto’s laten details zien die nog nooit zichtbaar waren. Gebruikssporen op een brandewijnkom, initialen op een scheepskist, of de sporen op een eeuwenlange werking van het zeewater. Historicus Jan Zwemer schreef bij elk collectiestuk een aansprekend verhaal over de vindplaats, het gebruik of over hoe een collectiestuk in het muZEEum belandde. Levendige anekdotes die laten zien dat elk collectiestuk zijn eigen uitzonderlijke verhaal heeft. Samen met de prachtige fotobeelden brengt dit boek de Zeeuwse maritieme geschiedenis dichterbij dan ooit.

Eeuwig verliefd op Walcheren: dat was Jan Campert (1902-1943) zijn - korte - leven lang. Hij bracht zijn jeugd door in Westkapelle, waar zijn vader huisarts was. In de 15 jaar dat hij daar woonde, is zijn liefde voor Walcheren ontstaan. Jan Campert was behalve dichter/schrijver ook journalist en columnist. Bij het grote publiek werd hij kort na zijn dood bekend met het gedicht 'Het Lied der Achttien Dooden', symbool van het verzet tegen de nazi's. Al vrij snel na zijn vertrek uit Zeeland schreef hij een serie van 34 artikelen voor het weekblad Ons Zeeland van 1928-1929 onder de titel 'Uit een jeugd. Herinneringen aan Zeeland'. Op een tocht met de stoomtram voeren ze de lezer onder andere mee langs Westkapelle, langs Middelburg en Vlissingen waar hij schoolging, en langs Zoutelande, zijn 'klein aardsch paradijs'. Deze herinneringen aan Zeeland en de Zeeuwen ('Geen land en geen volk is mij liever') openbaren een voor velen onbekende kant van Jan Camperts schrijverschap en werpen nieuw licht op zijn dichterschap: 'Ik zie zoo gaarne dit verband tusschen mijn eiland en de poëzie gelegd.' De serie artikelen is nu gedigitaliseerd, gebundeld en van toelichting en illustraties uit de tijd van Campert voorzien door Ans Dingemanse-Dieleman en Aad de Klerk. Van Remco Campert is een gedicht over zijn vader opgenomen.

Voor een stad in laag-Nederland vertoont Middelburg opvallend veel hoogteverschillen - misschien niet spectaculair, maar wel heel kenmerkend. Wie bijvoorbeeld fietsend of lopend de 'klim' maakt van de Balans naar de Groenmarkt, ervaart het hoogteverschil van om en nabij vijf meter (!) aan den lijve. En zo kent de binnenstad heel veel meer saillante hoogteverschillen. Voor het eerst wordt nu verklaard welke hoogteverschillen er zijn en met welke achtergrond. Dat betekent uitleg over de hogere kreekruggen waarop de oudste straten liggen; over de rol van de aanleg van Molenwater, oude en nieuwe haven; en over het weinig bekende effect van de wederopbouw, toen extra hoogteverschillen in de binnenstad zijn aangebracht. Een leemte in de geschiedenis van Middelburg wordt hiermee opgevuld. En een nieuwe kijk op de stad-van-vandaag geboden. Veel illustraties maken aanschouwelijk waarop bewoners én bezoekers van Middelburg moeten letten. Met deze geheel nieuwe invalshoek draagt deze publicatie niet alleen bij aan de geschiedschrijving van de stad, maart leert ze de lezer ook te kijken naar onvermoede aspecten van de omgeving. Dr. A.P. (Aad) de Klerk is historisch geograaf, promoveerde in 2003 op het proefschrift 'Het Nederlandse landschap, de dorpen in Zeeland en het water op Walcheren', en was onder andere auteur van de 'Historische atlas van Zeeland'(2015 tweede druk 2021).

I don't know you personally and yet I know you. To the core of your being, I dare say. I can see it in your eyes when I look at you. Your strength, captured by your pain. I can feel your pain, I know what it feels like.Please tell me, how old were you when your mother passed away? Do you have any memories of her? Can you remember the way she looked at you, how she smiled and the stories she used to read to you? Can you remember the way she felt or how she smelt? Being confronted with the death of a parent when you are very young is very traumatic. Even if you might not think so yourself. The author will take you with her through her personal story and she will show you what you can do yourself to accept this great loss. By means of practical examples and exercises for you to do yourself, this book will help you to heal and to increase your life happiness. "I wish I had read this book when my mother (37) died when I was just 13. Grownup things like these were barely spoken of. The book touches upon things the little girl inside of me carefully put away all those years. Now, after all those years, I can heal by reading this book and through my contact with Susan." Sonja Broekhuizen, business coach "Susan wrote this book from her own experience and for her own healing paving the way for healthy grief for other mourners. Beautiful and meaningful with inspiring exercises." Jojanneke van den Bosch, author of 'So, now you are an orphan. Bye!' Susan van der Beek (1962) is a writer and a systemic coach. She has no recollections of her mother, since she was only two when her mother died of breast cancer at the age of 31. In her coaching practice and in family constellations she deals with the theme of early parent loss.